Hoewel in zijn tijdloze werken zelden of nooit menselijke gezichten te zien zijn, slaagt Pieter er in op een indringende manier een loopje te nemen met ons "mens zijn". Geen prentjes maar confronterende realiteit, nu eens hard, dan weer met humor. Hij tekent het vrolijke maar ook het minder vrolijke van ons verankerd denken. Pieters inventieve gebruik van antropomorfe figuren om het drama van zijn verhalen na te spelen, zorgt voor meeslepend theater. Hij is een meestertekenaar, schilder en is niet alleen in staat om karakteremoties vast te leggen, maar ook het drama van de ruimte.
